فرقی نمی‌کند کودکی پنج ساله باشیم، یا انسانی بالغ. همه‌ی ما در برابر قصه به یک اندازه تاثیرپذیریم. به همین دلیل است که انسان‌های هوشمند، همیشه از داستان‌‌ها و حکایت‌ها برای آموزش مفاهیم مهم استفاده می‌کنند؛ دکتر اسپنسر جانسون (Spencer Johnson) یکی از همین انسان‌های زیرک است. او در کتاب چه کسی پنیر مرا جابجا کرد؟ (Who Moved My Cheese) برخی از عمیق‌ترین آموزه‌ها را در قالب یک قصه‌ی شیرین و خواندنی بیان کرده است.

کتاب چهار شخصیت دارد. دو موش به نام‌های اسنیف و اسکاری، و دو آدم کوچولو با اسامیِ هم و هاو. این چهار شخصیت همگی در هزارتویی پر پیچ و خم زندگی می‌کنند؛ غذای اصلی آن‌ها پنیر است. اما هر کدام از آن‌ها روشی متفاوت در جستجوی پنیر دارند. موش‌ها که ساختار مغزی ساده‌ای دارند، سعی می‌کنند بیشتر از غریزه‌شان برای پیدا کردن پنیر استفاده کنند. اما آدم‌ها که با وجود قامت ریزه و کوچکشان، از مغزی بسیار پیچیده‌تر از مغز موش‌ها برخوردارند، در مسیر جستجوی پنیر، از باورها و افکاری استفاده می‌کنند که هیچ موشی تا به حال به فکرش نیفتاده.

با این حال، این موضوع به این معنی نیست که هم و هاو، بیشتر از اسنیف و اسکاری پنیر به چنگ می‌آورند. راز پیدا کردن پنیرهای خوب و خوشمزه، در ساختار مغزی پیچیده نیست…

دکتر جانسون در این کتاب، به زیبایی نشان می‌دهد که چگونه تغییراتی بزرگ در زندگی، بی آن‌که آدم انتظارش را داشته باشد، از راه می‌رسند و بسیاری ازبرنامه‌ها و نقشه‌های قبلی را به باد می‌دهند. او با قصه‌ی موش‌ها و آدم‌هایش، یادمان می‌دهد که چگونه باید در برابر این تغییرات منعطف باشیم و خودمان را برای هر شرایطی آماده کنیم.