من کلاس اول ابتدایی بودم. همان روز بود که به فقر اعلام جنگ کردم و با آن به مبارزه پرداختم. خانه ما در یکی از محلات فقیرنشین شهر بود. بیشتر کودکانی که در مدرسه ی ما برای درس خواندن آمده بودند، لباس و غذای کافی نداشتند.
مادر برای ناهار به من پول می داد، من پولم را بین همکلاسی های تقسیم می کردم و روزی مادر از این کار من خبردار شد. از آن به بعد تصمیم گرفت به جای دادن پول خودش برایم ناهار درست کند تا به مدرسه ببرم. آن موقع از شنیدن این خبر بیشتر خوشحال شدم. چون در این صورت قدرت بیشتری برای نبرد با فقر داشتم. حالا این ساندویچ من بود که بین دوستانم تقسیم می شد.
