بخشی از متن کتاب نامه به کودکی که هرگز زاده نشد نوشتۀ اوریانا فالاچی

قدم زدن در خیابان بعد از آن همه بی تحرکی! چه حس خوبی وقتی باد به صورتت می خورد، آقتاب به چشم هایت بتابد، دیدن مردم و جریان زندگی! اگر مطب دکتر نزدیک بود، پیاده می رفتم و آواز می خواندم. اما تاکسی گرفتم. راننده تاکسی آدم بی عقلی بود. دود سیگارش حالم را به هم زد؛ هربار که ترمز بی موردی می گرفت حالم بدتر می شد. از لحظه ای که سوار تاکسی شدم، دلم درد گرفت و آن احساس خوش به حس اضطراب همیشگی تبدیل شد. مطب دکتر مملو بود از زنان باردار دیگر. وقتی منشی از من خواست که منتظر بمانم، خشمگین شدم. نمی خواستم در کنار این زن های حامله بنشینم. هیچ نقطه ی مشترکی با آن ها نداشتم. حتی شکمم هم به بزرگی شکم آن ها نبود. اصلاً معلوم نبود که حامله ام.