باید برای خودم و اسبم جایی را پیدا می کردم. بعد از اینکه مرد روستایی مرا به شهر رساند، اولین کارم این بود که دنبال یک مهمانسرا بگردم. مهمانسرای شکرفروشان به نظرم مناسب ترین جا بود. صاحب آن جا چهار اتاق را نشانم داد. من یکی از آنها را که نسبت به بقیه امکانات کمتری داشت انتخاب کردم. کل وسایل موجود در اتاق شامل یک زیرانداز حصیری، لحافی که بوی ماندگی می داد و یک چزاغ پیه سوز بود. یک آجر هم در آنجا بود که می توانستم به جای بالش از آن استفاده کنم. از پنجره ی اتاق منظره زیبای شهر تا ته تپه های اطراف دیده می شد.
