مثنوی مولوی، همانند بیشتر مثنوی های صوفیانه، به صورت عمده از داستان به عنوان ابزاری برای بیان تعلیمات تصوف استفاده می کند. ترتیب قرار گرفتن داستانهای گوناگون در این کتاب ظاهرا نظم مشخصی ندارد. شخصیت های اصلی داستان ها می تواند از پیامبران و پادشاهان تا چوپانان و بردگان باشد. حیوانات نیز نقش پررنگی در این داستانها بازی میکنند.
