پیرزن و پیرمردی بودند که هیچ بچه ای نداشتند.
پیرزن هرچه نذر و نیاز می کرد بچه دار نمی شد. روزی به شوهرش گفت: «من دلم می خواد هرطور که هست، بچه ای داشته باشم، ولو مثل کدو، دست و پا نداشته باشه.»
پیرزن این حرف از دهنش بیرون آمد و از قضا بعد از مدتی بچه ای پیدا کرد، درست مثل کدو!
شوهرش وقتی این را دید، از خجالت از آن شهر فرار کرد و رفت. اما پیرزن با کدو ساخت. حالا مادر کدو شده بود.
کدو روز به روز بزرگ و بزرگتر می شد و مادر را توی زحمت می انداخت و هیچ آرام و قرار نداشت. تا اینکه مادر، کدو را به مکتب پیش ملاباجی فرستاد.