ساعات پایانی جمعه شب بود که این اتفاق افتاد. آن روز صبح هیچ چیز مشکوکی وجود نداشت. پسرم را به مدرسه فرستادم و شوهرم هم به آرایشگاه رفت. مشغول آماده کردن ناهار بودم که شوهرم از آرایشگاه بازگشت. او گفت: “به نظر می رسد که نیروگاه هسته ای آتش گرفته. آنها می گویند که نباید رادیو را خاموش کنیم.” هنوز هم می توانم درخشش قرمز رنگ را ببینم. انگار رآکتور در حال تابش بود. این آتش معمولی نبود، خیلی زیبا بود. تمام شب را نتوانستم بخوابم.. ما نمی دانستیم که آن “اتم کوچک صلح آمیز” می تواند انسان ها را به کام مرگ بکشاند، و اینکه انسان در برابر قوانین فیزیک بسیار بی دفاع است.
