شاهنامه پرآوازه ترین سروده ی فردوسی و یکی از بزرگترین نوشته های ادبیات کهن پارسی است.
فردوسی سرودن شاهانامه را بر پایه ی نوشتار ابومنصوری در حدود سال 370 هجری قمری آغاز کرد و سرانجام آن را در تاریخ 25 سپندارمذ سال 384 هجری قمری (برابر با 372 خورشیدی) با این بیت ها به انجام رساند:
سرآمد کنون قصه ی یزدگرد
به ماه سفندارمذ روز ارد
ز هجرت سه صد سال و هشتاد و چار
به نام جهان داور کردگار
فردوسی شاهنامه را در شش یا هفت دفتر به دربار غزنه نزد سلطان محمود فرستاد. به گفته خود فردوسی،سلطان محمود “نکرد اندر این داستانها نگاه” و پاداشی هم برای وی نفرستاد. از این رویدادتا پایان زندگانی، فردوسی بخشهای دیگری نیز به شاهنامه افزود که بیشتر در گله و انتقاد از محمود و تلخ کامی سراینده از اوضاع زمانه بوده است.در روزهای پایانی زندگی فردوسی از سن خود دوبار یاد کرده، و خود را هشتاد ساله و جای دیگر هفتاد و شش ساله خوانده است.