کاترین در چاله ای بود که پنج متر عمق داشت و تنها صدایی که در آنجا به گوش می رسید صدای نفس کشیدن خودش بود. او خیلی ترسیده بود و می دانست که توسط شخصی گروگان گرفته شده است، اما او را نمی شناخت. حس می کرد که حالش نسبت به روز اولی که هوشیاری اش را به دست آورده بود بهتر شده است. تقریبا احساس کرختی و سرگیجه او از بین رفته بود و می توانست به خوبی صحبت کند و تعادلش را حفظ کند.
شانه، لگن و زانوی کاترین بر اثر زیاد نشستن و دراز کشیدن روی زمین سیمانی درد می کرد. به علاوه فضای کافی در سلول وجود نداشت و او نمی توانست به راحتی بدنش را حرکت دهد. البته حس سردردی که در روز اول داشت بهتر شده بود.
