ناصر خسرو از شاعران بزرگ فارسی‌زبان، حکیم و جهانگرد ایرانی بود. وی بر اغلب علوم عقلی و نقلی زمان خود از قبیل فلسفهٔ یونانی و حساب و طب و موسیقی و نجوم و فلسفه و کلام تبحر داشت و در اشعار خویش به کرات از احاطه داشتن خود بر این علوم تأکید کرده‌است. ناصر خسرو به همراه حافظ و رودکی جزء سه شاعری است که کل قرآن را از برداشته‌است. وی در آثار خویش، از آیات قرآن برای اثبات عقاید خودش استفاده کرده‌است.

سفرنامه ناصرخسرو گزارش‌های سفر هفت ساله او را ارائه می‌دهد. سفر ناصرخسرو از مرو آغاز شد و در بلخ پایان گرفت. او از مرو به سرخس، نیشابور، جوین، بسطام، دامغان، سمنان، ری، قوهه و قزوین می‌رود و از راه بیل، قپان، خرزویل و خندان به شمیران می‌رسد. او همچنین از شهرهای حلب بیروت، صیدا، صور،عکا، حیفا و بیت‌المقدس، مکه و مدینه نیز می‌گذرد. این کتاب یکی از منابع اصلی تاریخی و از جمله نخستین سفرنامه‌ها به زبان فارسی است.