ابوعبدالله جعفر بن محمد بن حکیم بن عبدالرحمن بن آدم متخلص به نام رودکی و معروف به استاد شعرا متولد ۴ دی ماه سال ۲۴۴ در روستای بَنُج رودک همان پنجکنت در تاجیکستان امروزی و در نزدیکی نخشب و سمرقند و درگذشته به سال ۳۲۹ در پنجکنت است.رودکی اولین شاعر معروف پارسی‌سرای حوزه تمدن ایرانی در زمان حکومت سامانی در سدهچهارم هجری قمری و اساتید شاعران این قرن در ایران بودند.

در اشعار رودکی مضامین زیبایی و مختلفی وجود دارد از جمله اینکه با باور به ناپایداری و بی‌وفایی جهان، اندیشه غنیمت‌شمردن فرصت، شادی و شادنوشی در اشعار او روبه‌رو می‌شویم.

رودکی را اولین شاعر بزرگ پارسی‌ گوی و پدر شعر پارسی قلمداد می کنند و علت این لقب خاص برای او هم به خاطر این است که تا قبل از او هیچ کس دیوان شعر نداشته ‌است و این ادعا را هم از نوشته‌های ایرانی عربی نویس هم عصر رودکی یعنی ابوحاتم رازی می توان استباط کرد. ریچارد فرای بر این اعتقاد است که رودکی در تغییر خط از خط پهلوی به خط فارسی سهم بسزایی داشته‌ است.

قسمتی از متن کتاب

هر باد که از سوی بخارا به من آید                 با بوی گل و مشک و نسیم  سمن آید

بر هر زن و هر مرد کجا بروزد آن باد                        گویی مگر آن باد همی از ختن آید

نی نی ز ختن باد چنو خوش نوزد هیچ                      کان باد همی از بر معشوق من آید

هر شب نگرانم بیمن تا تو بر آیی                           زیرا که سهیلی و سهیل از یمن آید

کوشم که بپوشم صنما نام تو از خلق                          تا نام تو کم در دهن انجمن آید

با هر که سخن گویم اگر خواهم و گر نی                      اول سخنم نام تو اندر دهن آید