من داستان دیوانگی خود را برای کسانی که می خواهند آن را بشنوند تعریف می کنم. در روزگار قدیمی و زمانی که هنوز بسیاری از خدایان متولد نشده بودند ، از خواب بیدار شدم و دیدم که همه ماسک های من به سرقت رفته است. یعنی هر هفت ماسکی که خودم ساخته بودم و در طول زندگی هفت بار روی صورتم زده بودم همه دزدیده شده بود. سپس با چهره ای نقاب زده از خیابانهای شلوغ دویدم و در میان تنور به یاد آوردم: “اوه ، دزد ، دزد ، دزد لعنتی! عروس و داماد با شنیدن فریادهای من خندیدند و برخی از آنها با ترس ، به طرف خانه های آنها را به راحتی ممکن است.
وقتی وارد میدان بزرگ شهر شدم ، پسر جوانی سر خود را از پشت بام یکی از خانه ها بلند کرد و گفت: “ای عزیزم ، این مرد دیوانه است!”
به محض اینکه سرم را بلند کردم تا به او نگاه کنم ، خورشید روی صورتم افتاد و این اولین بار بود که خورشید صورت بدون نقاب من را می دید و می بوسید. من از عشق به خورشید بسیار خوشحال شدم و دیگر نیازی به ماسک نداشتم. فر گویا در خلسه به یاد می آورد: “آنها را لمس نکنید ؛ دزدانی که ماسک هایم را برداشتند!”