به درد و عذای هایی فکر می کنم که گریبان گیرمان است.
چطور موقع بیماری فرزندان، مردان به راحتی از خانه بیرون می زنند؟ یا وقتی یکی از والدین فوت می شود، یا خانواده از هم می پاشد، این شانه های زنان است که سختی ها را تحمل می کند؟ آنها با آن که خودشان اندوهگین هستند، حواس شان به اطرافیان شان است و کمک حالشان هستند که این از خودگذشتگی است. وقتی اطرافیانشان مریض و ناتوان می شوند زن ها با دل و جان از آنها پرستاری می کنند.
آنها همیشه در برابر نا امیدی، آواز حقیقت، عشق و رستگاری می خوانند. آنها همکار خستگی ناپذیر، طبیعت بکر و بی رحم خلقت خدا هستند و از هیچ، دنیای زیبایی می سازند.
