در کتاب تیمور لنگ: آخرین فاتح بزرگ جهان توسط هارولد لمب ، در مورد زندگی مردی می خوانیم که پانصد و پنجاه سال پیش تلاش کرد خود را به عنوان حاکم جهان معرفی کند. او هر عملی را که در ذهن داشت انجام می داد و موفقیت های زیادی کسب می کرد.
در آغاز تیمور لنگ اهمیت چندانی نداشت ، وی فقط بر بخشی از سرزمین ها و گله داران آن سرزمین قهرمان ساخت بشر ، یعنی آسیای میانه ، حکومت می کرد. تیمور پسر پادشاهی مانند اسکندر بزرگ نبود و مانند چنگیز قبیله را از پدرش به ارث نمی برد. اسکندر و چنگیز هر دو با هم گردش داشتند. مقدونی ها اسکندر و مغولان را با چنگیز همراهی کردند ، اما تیمور لنگ عده ای را دور خود جمع کرد.
در کتاب تیمور لنگ می خوانیم که:
چگونه تیمور ارتش های نیمی از جهان را یک روز پس از دیگری شکست داد. وی شهرها را در هم کوبید و کاروان های تجار را از دو قاره بنا به خواسته خود بازسازی کرد. تیمور ثروت چندین امپراتوری را جمع کرد و آن را به میل خود خرج کرد. او ظرف یک ماه کاخ ها و عمارت هایی در بالای کوه های بلند بنا کرد. شاید این انسان عجیب و غریب بیش از هر انسان دیگری در طول زندگی خود سعی داشت مجموعه و طراحی های غم انگیز را به دست گیرد و آن را به روشی بهتر و قلبی تر قالب کند.
او در آن زمان و امروز به نام تیمور لنگ شناخته می شد و شناخته می شود. در تاریخ عمومی ما ، نام وی تیمور لنگ است. با این حال ، اروپایی ها پانصد سال پیش او را تاتار می نامیدند. آنها مبهم تیمور را به عنوان یک حاکم و فاتح بی رحم که پشت چادرها به دروازه های اروپا رسیده بود ، شناختند. او برای هدایت نیروهای خود مناره هایی از مردگان می ساخت و شب هنگام راه رفتن روی تپه ها آتش روشن می کرد.
اما آسیا این مرد را بهتر می شناخت و بخت و بدبختی هایش را یکی یکی می دانست. دشمنان آسیایی او را به یک گرگ خور بزرگ خاکستری مشهور کرده بودند. اما دوستان و پیروان او گفتند که تیمور شیر ژیان و جهانگشایی عالی هستند
