یک خاطره خیره کننده که ما را به یاد نخستین کارکرد ادبیات می اندازد شفا بخشیدنف پرورش دادن و پیوند دادن ما به حقیقت خودمان
قسمتی از متن کتاب
نمی دانم کدام اقبال بلند کتاب زنبور کوچک کریس کلیو را برایم آورد، آن هم در نیمه ی سال کتاب خوانی ام.من این سال را با کتاب ظرافت جوجه تیغی آغاز کرده بودم و اولین درس را از آن آموختم که زیبایی را پیدا کرده و هرگز رهایش نکنم. حال زنبور کوچک را خواندم و از آن آموختم که در پیوند و ارتباط من با دنیا زیبایی هایی هست، من که اغلب احساس غریبی می کردم، حالا خودم را کاملاًجزئی از این دنیا دانستم ونه دو از آن.
برای منی که در یک خانواده مهاجر بزرگ شده بودم، به نظرم احساس غریبی کردن در یک شهر میدوسترنی امری عادی بود، اما در طول کالج و دانشکده ی وکالت و حتی حالا که یک مادر در حومه ی شهری دیگر هستم، این احساس هنوز با من است.
